Sommigen voor even,
anderen voor het leven

Hoewel een paard houden 'out of the question' was bij ons thuis, kreeg ik mijn ouders toch overtuigd waarvoor ik ze nog eeuwig dankbaar ben. En hey, het deed mij goed en papa vond het eigenlijk ook heel leuk om in de manège te zijn en met me rond te toeren op de zaterdagen. Win-win!

Het was in Rendeux, in de Ardennen dat Lucky op ons pad kwam. Een schattig tof 4-jarig ruintje. Hij zag er niet alleen heel leuk uit maar ik wist het meteen, hij is het en hij wist het ook want hij ging voor de enige enkele keer in zijn leven met veel enthousiasme de trailer op :) Weg van zijn kudde en geboorteplek, naar de manege waar een mooie tijd op ons stond te wachten. Het waren de mooiste zorgeloze jaren van mijn leven.

En het leven kent zijn wendingen. Toen ik 17 was, werd het ingewikkeld. Ik ging minder en minder rijden, werd wat groot voor Lucky en het leven sloeg hard toe... Papa werd ernstig ziek en hij overleed een jaar later na een zware strijd. Het was onmogelijk om Lucky te houden dus verkocht ik hem. Ik bleef af en toe een bezoekje brengen maar dat was eigenlijk zo pijnlijk dat ik het uiteindelijk steeds uitstelde.

End of story, you're thinking? Toch niet :)

Jaren later kwam er een gevoel op dat ik niet kon negeren, ik moest hem terug zien! Maar waar was mijn Lucky? Na enige rondvraag bleek dat hij op de manège Pronkenberg stond. Zo snel mogelijk ging ik hem bezoeken en vond hem in een prachtige kudde. Een betere plek kon ik hem niet wensen! Ik liet de eigenares weten dat hij voor zijn oude dag bij me kon terugkomen. Onverwacht en blijkbaar was ze al 3 maanden naar me op zoek (gegevens verloren geraakt), kreeg ik telefoon; het was tijd voor zijn pensioen (december 2016).

Zo zwanger als een ei van mijn dochter Pippa, heb ik geen seconde getwijfeld en ging meteen op zoek naar een plekje. We waren net aan het bouwen te Werchter en mijn toekomstige buren bleken nog de liefste mensen ooit te zijn en verhuurde een stukje weide vlak aan huis. Nog voor ik het besefte, had ik na 15 jaar mijn pony terug! Say what!!??

Onze band was ooit zo sterk. Je verwacht dan die je die gewoon weer kan oppikken, maar dat was niet het geval. Lucky was heel anders en had mij liever niet in zijn buurt. Hij was heel duidelijk, zet dat eten nu maar neer en bol af. En zo was het min of meer elke dag. En eerlijk, ik was zelf bang van hem. Maar ik zou hem niet weer opgeven, geen sprake van. Ik ging te hulp bij een coach met paarden, Martine De Nys, een kei in haar vak en een keerpunt voor mij. Confronterend? Ja, op meerdere vlakken en mijn lichaam schreeuwde het ook uit. Psoriasis van kop tot teen, chronische hyperventilatie, tinnitus,... geen lachtertjes. En mentaal was ik een wrak.

Een jaar ging voorbij, mijn dochter Pippa was inmiddels geboren en ik liet mijn job in de reclamewereld achterwege. Ik zocht naar dingen die me energie gaven, ipv leeg zogen. Ik spendeerde meer tijd bij Lucky in de wei en er gebeurde magische dingen. Hij stelde zich weer open, en daar was hij weer, de gezellige pony van vroeger. Ik maakte meer tijd voor hem en we liepen achter elkaar aan als twee spelende kinderen. Puur uit vrije wil en zonder tuig. Zonder het te beseffen hadden we een aardige basis 'liberty training' opgepikt.

De onderdrukte paardenmicrobe floreerde weer. Er kwamen verschillende mooie paardenzielen bij en natuurlijke huisvesting en natural horsemanship intrigeerden me zo hard dat ik sindsdien niet meer kan stoppen met leren. Het was immers heel goed voor Lucky want hij was nog in topvorm en had mentaal evenwicht voor de jaren die volgden.

Maar hij was natuurlijk niet onsterfelijk en kreeg te maken met de smerigste ziekte. In zijn laatste jaar groeiden de agressieve tumoren aan een sneltempo, maar toch liet Lucky het hoofd niet zakken en bleef erg levenslustig en gedienstig zoals hij altijd was. In feite -toevallig of niet toevallig- een weerspiegeling van mijn papa toe hij tegen diezelfde ziekte vocht.

Ook Lucky werd er op zijn 31 jaar uiteindelijk door gesloopt. We hebben samen gestreden, en toch nog genoten in het nu en voor een waardig einde gekozen. De dag dat hij is ingeslapen was een van de mooiste lentedagen. Te midden van de andere paarden, die me aangaven dat het goed was en een ongelofelijke rust uitstraalden, tot nog lang daarna. Zo wist ik het ook, het moest zo gebeuren en ik kon het laten rusten. Wij mensen, anders dan paarden die verlies en stress snel van zich afschudden omdat het de kudde verzwakt, zullen verdriet blijven voelen maar als we het toelaten om het er te laten zijn kunnen we het op een dag wel dragen, onszelf weer dragen, en in kleine stukjes helen.

Zonder Lucky had ik vandaag mogelijk geen paarden in mijn leven. Hij wakkerde niet alleen die passie opnieuw aan, hij was er ook bij toen we experimenteerden met de eerste time-out momenten met jongeren die het moeilijk hebben. En wat had je gedacht, hij deed maar al te graag mee en leerde mij een mooi staaltje paardentaal.

Hij hielp me ook stukjes uit mijn verleden te helen, leidde me naar coaching met paarden, leerde me om in het moment te zijn, met mezelf weer te verbinden en op mijn intuïtie te vertrouwen.

Met dit schrijven wil ik hem vooral eren en delen wat hij me geleerd heeft en hoe hij mij tot de wondere wereld van natural horsemanship, coaching en therapie met paarden en me tot de andere paardenzielen in mijn leven leidde. Hij hielp me stukjes uit mijn verleden te helen, leerde me om in het moment te zijn, met mezelf weer te verbinden en op mijn intuïtie te vertrouwen. Hij was terug thuis gekomen en had de basis van Time-OutSide gezaaid. Dank je, mijn beste vriend ♡

De titel van dit artikel komt uit het inspirerende boek 'De Lijn tussen magie en leven' van Mirjam Diepenbrock. Mirjam begeleide ons eveneens in het afscheid nemen, waarvoor eeuwige dank.